Jos Cozijnsen: " Steun voor CO2-heffing op
Amerikaanse import neemt toe"
Als het terugtrekken van de VS uit het Parijs Akkoord inderdaad doorgaat, dan is dat volgens de regels pas effectief op 4 november 2020, 4 jaar na inwerkingtreding van het Akkoord. Een dag eerder staan de volgende presidentsverkiezingen geagendeerd. Er is dan dus iets om te kiezen! Mocht de VS na 2020 niet meer meedoen, dan scheelt dat in 0.1 tot 0.2° Celsius in 2100 t.o.v. van de 2 graden doelstelling, die is afgesproken. Dat zal in het ergste geval door andere landen gecompenseerd moeten worden. Goed nieuws is dat China en India nu al beter presteren dan afgesproken!
““Korte termijn politiek gewin heeft gewonnen””
De
aankondiging was geen verrassing, maar wel een schok, en wereldleiders zijn furieus. Men gaat het Akkoord niet
veranderen opdat de VS weer instapt; dat kan wel als de VS er in blijft. Ik had
nog de hoop dat zijn economische adviseur Gary Cohn, de ontmoeting met andere
G7-leiders en zijn dochter en schoonzoon hem tot andere gedachten konden
brengen: dat Trump zou overleggen hoe het Parijs Akkoord slimmer door de VS uitgevoerd
kan worden. Maar korte termijn politiek gewin heeft gewonnen. De stap past in
de strategie van adviseur Steven Bannon om er gewoon een zootje van te maken, omdat
het kan, en af te breken wat Obama had opgebouwd.
Op de keper beschouwd is uittreding uit het Parijs Akkoord ook niet nodig
in het belang van de VS:
- Als het Trump te doen was om behoud van banen en energie-onafhankelijkheid en de afspraak van Obama in de Nationally Determined Contribution (NDC), dan had hij die gewoon kunnen aanpassen. De VS heeft in het Parijs Akkoord alle vrijheid en flexibiliteit om de CO2-doelen naar eigen opvatting te vervullen. Kolen wordt niet afgeschaft. De mondiale CO2-markt kan gebruikt worden en bos en landbouw; en met schaliegas kwam de VS al een heel eind.
- Als het Trump te doen was om de bijdrage aan de $ 100 miljard aan klimaat-financiering die landen gezamenlijk bijeen moeten brengen in 2020: dat hoeft, in tegenstelling tot wat Trump zegt, helemaal niet via het Green Climate Fund. Het kan bilateraal en de VS kan de bestemming bepalen en het door bedrijven laten financieren.
- Als het om werkgelegenheid gaat: het door Trump genoemde 2,7 miljoen verlies aan banen in 2025 en 6,5 miljoen in 2040 hoeft niet plaats te vinden. De studie van NERA "Impacts of Greenhouse Gas Regulations On the Industrial Sector, waar Trump naar verwijst, geeft juist aan dat je CO2-reductie optimaal en kosteneffectief tussen sectoren en met emissiehandel kunt verdelen!
De
aankondiging zal in de praktijk weinig invloed hebben op de inspanningen van
Amerikaanse bedrijven en Staten, die om rationele gronden en omdat
klimaatbeleid nodig en betaalbaar is, het pad naar verduurzaming al hebben
ingeslagen. De capaciteit aan zonne-energie is de afgelopen 5 jaar bijvoorbeeld
20 keer gegroeid en heeft 800.000 banen gecreëerd.
Het besluit heeft de hoop op een echt mondiaal klimaatakkoord onder VN-vlag wel
weggeslagen. Voor de tweede keer haakt de VS af. En eerder trad Canada eens uit
het Kyoto Protocol. Het is ook een lastige spagaat: soevereiniteit behouden en
toch gezamenlijke afspraken maken. Daarom was het Parijs Akkoord een bindend
regime met gezamenlijke doelen. De CO2-verplichtingen zijn
nationaal. En er kan gebruikt gemaakt worden van de emissiemarkt.
De plek van de VS is wel wat veranderd: van
19% van de mondiale emissies en 20% van het mondiaal BNP in 2001 naar 13% van
de emissies en 16% van het BNP. China is nu de grootste economie met 17% en 23%
van de emissies.
Om de concurrentie van de industrie van landen te beschermen die het Parijs
Akkoord wel uitvoeren neemt de steun toe voor een ‘border adjustment'. Bij
import vanuit de VS zal over Amerikaanse een CO2-heffing gevraagd
kunnen worden of moet een overeenkomstig
aantal CO2-credits of
emissierechten afgegeven worden.
Jos Cozijnsen is zelfstandig adviseur
emissierechten. Meer informatie over hem vindt u op www.emissierechten.nl. Op Twitter is hij
actief onder @timbales.