Zoeken

Russische gaspolitiek heeft alle schijn van paniekvoetbal

Rob de Wijk: "Onbegrijpelijk hoe Rusland met eigen belangen omgaat"

Het conflict tussen het Westen en Rusland om Oekraïne is uitzichtloos. Ruslands economie wordt hard getroffen door sancties. De lage olieprijzen doen de rest. Omdat Rusland vermoedelijk nooit van de Krim afstand zal en kan doen, is een scenario waarin de sancties worden verlicht momenteel politiek gezien niet goed denkbaar. De enige mogelijkheden die de Russische president Poetin rest om het Westen onder druk te zetten zijn het leger en de energievoorraden. Inzet van het leger leidt tot oorlog en dan is hij nog verder van huis. Dus rest energie als politiek pressiemiddel.

Maar zo langzamerhand heeft het er alle schijn van dat de Russische gaspolitiek een vorm van paniekvoetbal is waar weinig echt strategisch denkwerk achter zit. In 2006, 2009 en 2014 draaide Rusland de gaskraan dicht, onder meer vanwege een ruzie over de prijs en onbetaalde rekeningen van Oekraïne. Afgelopen december zette Moskou de kraan weer open. Prijsdisputen met Oekraïne zijn misschien nog wel begrijpelijk, maar het effect is wel dat Europese burgers en politici heel zich zorgen maken over de leveringszekerheid van Russisch gas. Vooral de crisis van 2009 hakte er flink in. Bulgarije, Griekenland, Macedonia, Roemenië, Kroatië en Turkije kregen allemaal te kampen met aanvoerproblemen. De nieuwste episode brak aan met de aankondiging dat Rusland zijn gas nu buiten Oekraïne om naar Turkije zal pompen. Dat besluit kwam na het, onder druk van de EU, afblazen van de Southstreampijpleiding naar het zuiden van Europa. De nieuwe Southstream moet in Turkije uitkomen en vandaar mogen Turkije en Europa het bij wijze van spreken verder zelf uitzoeken.

Dat lijkt goed voor Turkije, dat zich tot een cruciale gashub kan ontwikkelen, vooral omdat ook voor Europa bestemd gas uit Azerbeidjan via Turkije moet stromen. Rem Korteweg wees daar in zijn column van 16 december jl. al op.
““Het belangrijkste gevolg van dit gedoe is aantasting van het vertrouwen in Rusland als leverancier””

Maar vanuit Russisch perspectief blijft het onbegrijpelijk hoe men met de eigen vitale belangen omgaat. Economisch lijkt het mij niet verstandig om bij een ruzie met een buurland de infrastructuur zo aan te passen dat je daarmee die lastige buur omzeilt. Over een paar jaar kan de wereld er anders uitzien, zijn de betrekkingen met Oekraïne verbeterd en die met Turkije verslechterd. Zo gaat dat tegenwoordig.

Maar het belangrijkste gevolg van dit gedoe is aantasting van het vertrouwen in Rusland als leverancier. En dat terwijl in Europa toch echt de beste betalende afnemers te vinden zijn. Een aantal van die afnemers is nu in hoog tempo op zoek naar alternatieven, zoals het betrekken van gas uit andere landen, waaronder LNG uit de Verenigde Staten. Het besluit van Estland om onafhankelijk te worden van Russisch gas spreekt boekdelen. De afgelopen jaren spendeerde het land ruim 100 miljoen euro aan de Klaipeda LNG terminal die wordt voorzien van Noors gas.

En dan zijn er de ‘reverse flows' waarbij pijpleidingen voor Russisch gas gebruikt worden om gas terug te pompen naar landen met tekorten. Bij de juridische haalbaarheid zette Gazprombaas Miller vorig jaar vraagtekens. Maar ach, de annexatie van De Krim was ook illegaal. Even als de Russische acties in het oosten van Oekraïne.

Rob de Wijk is directeur van het The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) en professor Internationale Betrekkingen aan de Universiteit Leiden. In zijn column gaat hij in op de energievoorziening in het licht van de internationale verhoudingen.

Rob de Wijk

Rob de Wijk is directeur van het The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) en professor Internationale Betrekkingen aan de Universiteit Leiden. In zijn column gaat hij in op de energievoorziening in het licht van de internationale verhoudingen.